مجله خبری تشریفات

سازه به نقل على بن ابراهیم بن هاشم، این سه دسته یهودى نزد نبی آمده، گفتند عموم را به چه مى خوانى؟ فرمود: به گواهى دادن به توحید و رسالت خودم. اینجانب کسى هستم که نامم را در تورات مى یابید و علمایتان گفته اند که از مکه ظهور مى کنم و بدین حرّه (مدینه) کوچ مى کنم... یهودیان گفتند: آنچه تشریفات مشهد گفتى شنیدیم؛ اینک آمده ایم با تو صلح کنیم که به منفعت یا این که ضرر تو نباشیم و کسى را علیه تو یارى نکنیم و متعرض یارانت نشویم؛ تو هم متعرض ما و دوستانمان نشوى، تا ببینیم عمل تو و قومت به کجا مى انجامد. فرستاده عهده دار شد و قراردادى نوشته شد که یهود نباید علیه رسول یا این که یکى از یارانش به لهجه، دست، اسلحه، مرکب، خیر در پنهانى و خیر آشکارا، خیر در شب و خیر روز اقدامى ایفا دهد و معبود بر این عهد و پیمان گواه میباشد. پس در صورتی‌که یهود این تعهدات را نادیده بگیرد، فرستاده خداوند مى تواند خون وی را بریزد، زن و فرزندانشان را اسیر و اموالشان را غنیمت بگیرد. بعد براى هر بستگان از این یهودیان ورژن اى غیر وابسته تهیه و تنظیم شد. مسئول عهد بنى نضیر حى بن اخطب، مسئول قول بنى قریظه کعب بن اسد و مسئول عهد و پیمان بنى قینقاع مخیریق بود. (طبرسى، اِعلام الورى، ج1، ص157 ؛ مجلسى، بحار الانوار، ج19، ص110؛ احمدى میانجى، مکاتیب الرسول، ج1، ص260).

در‌این عهدنامه طرف هاى تفاهم نامه به خوبى معلوم اند و پیداست که قرار عدم گزند، در یک فرصت براى هر سه فامیل بسته گردیده‌است. با آن که‌این متن صرفا در کتاب اعلام الورى آمده، گزارش ها و شواهد تاریخى آن را تأیید مى نماید، به عنوان مثال در بسیارى از منابع وقتى کلام از قول شکنى سه قوم و قبیله یهودى به در بین آمد، تصریح گردیده است که آن ها هنگام ورود نبی معبود به مدینه، پیمانى را با آن حضرت امضا کردند (واقدى، المغازى، ج1، ص454؛ بلاذرى، فتوح البلدان، ص30؛ یعقوبى، تاریخ، ج1، ص370 و طبرى، تاریخ، ج2، ص172). یا گفته اند: یهودیان با فرستاده قرار گذاشتند که به منفعت و ضرر و زیان وی قدمى برندارند[5] (واقدى، المغازى، ج1، ص454 و بغوى، معالم التنزیل، ج4، ص313).

نکته حائض اهمیت آن که بعد ها یهودیان یکایک بندهاى این تفاهم نامه را ذیل پا نهاده، عهدوپیمان شکنى را به کمال رساندند. آن‌ها دارای تعهد شدند که به هیچ یک از این اقدامات دست نزنند: همکارى علیه رسول، همکارى علیه یاران فرستاده، مبادرت تبلیغاتى، مبادرت مسلحانه، پشتیبانى تدارکاتى معاند، کارشکنی هاى نهفته و آشکار در شب یا این که روز. با وجود کلیه این قیدها و تأکیدها، در بعدی خوا‌هیم روءیت کرد که برخى از این مجموعه ها با پایین پاگذاشتن تمامی این وضعیت، عهدوپیمان خویش را نقض کرده، با مسلمان ها وارد پیکار شدند. پس هر سه بستگان یهودى که بامسلمانان مشغول شدند، باپیامبر تحت عنوان مدیر دولت مدینه عهد عدم گزند داشتند.

شاید تصور گردد که غرض رسول از این قراردادها این بود که از موضع ضعف بیرون گردد. ولی با اعتنا به سیره فرستاده گرامى(ص) اسلام تردیدى وجود ندارد که قول هاى نبی آفریدگار به خصوص قول آن حضرت با یهودیان، استراتژى و شیوه اصولىِ وی بود، خیر تاکتیکى براى جنگ با آنها؛ یعنى در شرایطی که یهودیان نقض عهد نمى کردند نبی هم چنان به آن پاى حایل بود. منعقد عهد و پیمان ها اپ حکومتى آن حضرت بود و مقصود از آن، زندگى مسالمت آمیز با تیم هاى گوناگون به عنوان مثال معارضان؛ ولی این که آن حضرت از شیوه غیب مى دانست که یهودیان عهد و پیمان شکنى خواهند کرد یا قرآن از این ویژگى آن ها حرف گفته ـ به فرض این که‌این آیه‌ها قبل از عهدوپیمان شکنى هاى یهود نازل گردیده باشد ـ دلیلى بر جدى نبودن این قراردادها وجود ندارد. در صورتی‌که این دسته زندگى مسالمت آمیزى با مسلمان ها داشتند به طبعً نبی خداوند با آنها نمى جنگید. حمله به خیبر هم ضمن این که مسبوق به عهد خلا، دست اندرکاران متعددى داشت که در قضیه خیبر به آن اشاره خوا‌هیم کرد.

به صورت کلى، اولیاى الهى بر پاى بندى بر قول تأکید فراوان داشتند و حتى درصورتی که به ضرر و زیان وی و امت اسلامى بود، آن را نقض نمى کردند.[6] مثال بارز آن صلح حدیبیه و عهد و پیمان حکمیت میباشد. در‌صورتی‌که قریش به عهد شکنى دست نمى زد، فرستاده پروردگار سازه نداشت که اینگونه نماید؛ چنان که امیرمؤمنان(علیه السلام) به رغم پافشارى خوارج، عهد حکمیت را تا موعد قانونى اش نقض نکرد و بعداز آن که حکمین طبق تفاهم نامه کار نکردند، فراهم جنگ مجدد با شامیان شد.

شريعت‌‌هاي آسماني که به وسيله پيامبران الهي براي هدايت آدم فرو پیامبر گردیده‌‌اند، تمامی از دید اصول تشریفات مشهد و مقصود يکسان بوده و در تورات و انجیل بشارت به آئین اسلام داده گردیده‌است، ولی متأسفانه با تحریف این آیه ها، آنچه که در آرم پيامبر اسلام در تورات و انجیل وجود داشت از عموم عوام مخفي نگهداشتند.
مثلا شخصي به اسم عبدالله بن درود که از احبار و علمای يهود بود، به پيامبر اسلام ايمان آورد و اذعان کرد: «به آفریدگار قسم پيامبر اسلام را با صفاتي که معبود براي ما توصيف کرده مي‌‌شناسيم هم چنانکه هريک ازما فرزند خویش را در ميان نوجوان ها مي‌‌شناسند و به معبود قسم و سوگند اینجانب به محمد(ص) آشناترم تا به فرزندم».
در ميان يهودي‌ها زمینه بعثت پيامبر اسلام چنان پر‌نور بوده میباشد که در کتاب ها آن ها سرزمين و درجه پيامبر نيز معین بوده میباشد به همين جهت توده‌اي زياد از يهودي ها با نشان‌‌اي که از سرزمين پيامبر اسلام در مشت داشتند، براي يافتن اين سرزمين از ديار خویش بیرون شدند و در نزديکي‌‌هاي مدينه مانند خيبر وجاهاي ديگر سکونت نمودند تا آن ها از پيامبر اسلام حمايت نمایند و از کساني باشند که به وی ايمان بياورند، ولي بعداز بعثت پيامبر، علما و محققان آن ها به خیال و خاطر محصول و رياست دنيا، اين مورد را از عموم يهود مخفي نگهداشتند و متأسفانه به جاي حمايت از پيامبر با آن حضرت دشمني نمودند.
پيامبر اسلام(ص) و کتاب آسماني آن حضرت، یعنی «قرآن کريم»؛ هم انجيل و تورات اصلي را قبول دارا‌هستند و هم پيامبري حضرت عيسي و حضرت موسي(عليهما السلام) را تصديق نمودند(اما تورات و انجيل اصلي که از جانب خدا نازل گردیده‌است، امروزه نیست بلکه بخش‌‌هاي از انجيل و تورات اصلي با بخش‌‌هاي تحريف گردیده در اختیار مسيحيان و يهوديان مي‌‌باشد، که به برخي از تحريفات انجيل اشاره مي‌‌نمايیم).
کتاب آسماني مسلمان ها «قرآن کريم» بلندترين معارف را براي آدم بيان مي‌‌نماید و از هر حیث، معجزه غير قابل تصوری مي‌‌باشد و هم چنين نسبت به انبياء قبلی مانند حضرت موسي و حضرت عيسي با احترام پيامبري ياد مي‌‌نماید و آن‌ها را تحت عنوان پيامبران الهي معرفي مي‌‌نماید. و آنان را با صفات بهتر معرفي مي‌‌نماید و تفصیل هم اکنون عيسي و موسي را به صورت اجمال بيان مي‌‌نماید و از عهد و پیمان حضرت عيسي(ع) حکايت مي‌‌نماید که از کفر و گناه وشراب خواري بيزار بوده میباشد.
ولی کتابي که امروز به اسم انجيل در اختیار مسيحيت جای‌دارد، کتاب اصلي نيست، بلکه کتابي میباشد که بعض از فصل‌‌هاي آن به وسیله اشخاص مغرض پس از حضرت عيسي(ع) تحريف گردیده و ساخته دست اين جمع انسانهاي مغرض مي‌‌باشد، به عنوان مثال:
در انجيل يوحنا، باب 10، پاراگراف‌‌هاي 31 و 18 به حضرت عيسي نسبت مي‌‌دهد که گفته اینجانب پسر پروردگار هستم؟ در حالي که اين کفر میباشد و خدايی که نياز به پسر داشته باشد، آفریدگار نيست.
در آئين مسيحيت، اطمینان به تثليث وجود دارااست، يعني خدارا يکي از سه معبود مي‌‌داند و یقین به خداي پسر وروح القدس در کنار پروردگار قراردارد، درحالي که حضرت عيسي(ع) خیر پروردگار بوده میباشد و خیر پسر آفریدگار و خیر راضي به اين مورد، بلکه وی از اين نسبت بيزار مي‌‌باشد و خویش را مخلوق خداوند معرفي کرده است.
البته دين اسلام و کتاب آسماني ما قرآن، این نظر را دارد که خدا واحد و يگانه میباشد و هيچ شريکي ندارد و خیر پسر دارااست و خیر پسر کسي مي‌‌باشد.
گشوده، در انجيل يوحنا، باب دوم، نسبت شراب سازي به حضرت عيسي پيامبر پروردگار مي‌‌دهد، در حالي که حضرت عيسي از شراب خواري و شراب سازي بيزار بوده میباشد و اساسا چيزي که زايل کننده عقل باشد پيامبران آفریدگار با آن پیکار مي‌نمایند، خیر اينکه ترويج دهنده آن باشند.
گشوده در انجيل لوقا، باب هفتم، گزاره‌‌هاي 37 تا 48 به حضرت عيسي نسبت مي‌‌دهد که زن بد شغل و منحرفي سرویس عيسي آمد و با اشک دیده خویش پاهاي حضرت مسح را مي‌‌شست و با موهاي رمز خویش کم آب مي‌‌کرد و اين صحنه به قدري زننده بوده که مهماندار آن حضرت يعني میزبان‌‌ای که حضرت در آن قرار داشته، غمگین مي‌‌خواهد شد که در شرایطی‌که اين مرد پيامبر بود متوجه مي‌‌شد که اين زن چکاره میباشد، لااقل از وی جلوگيري مي‌‌کرد.
اين نوع نسبت دادن آنهم به پيامبر خداوند که با زن نامحرم اينگونه ارتباط و تماس داشته باشد، مطلقا مطالب وحي و کتاب آسماني نيست، بلکه ساخته دست انسانها میباشد. و اينها نماد تحريف کتاب ها ديگر ادیان میباشد.
اینها مثال‌‌هايی از تحریف بود که از انجيل بیان شد و ده ها مثال ديگري مثل اين مفاد در کتاب انجيل و تورات وجود دارااست.
البته قرآن و کتاب آسماني پيامبر اسلام، حضرت عيسي را چنين معرفي مي‌‌نماید: «اوپيامبر بود که از مامان منزه به دنيا آمد و به دستور معبود در گهواره لهجه به حرف کشود و به تمیز دامني مادرش گواهي بخشید و از به عبارتی لحظه از نماز و زکوة و تقواي الهي کلام ذکر کرد».
با تمرکز در آنچه نوشتيم تفاوت دين اسلام با اديان ديگر و حقانيت دين اسلام تماما پر‌نور مي‌‌شود.
و نيز مزيت اسلام نسبت به اديان ديگر و هم چنين جواب اين زمینه که چرادين اسلام را تعیین کنيم، پر‌نور گرديد زیرا بدون نقص ترين دين الهي و نيز دين رسمي و مقبول و رضايت پروردگار، دين اسلام مي‌‌باشد.

زمانی عزیزی را از دست می دهیم، حالت روحی و عصبی خوبی نداریم و تصمیم گیری و مدیریت مراسم ترحیمی که در شان عزیز از دست رفته ما باشد، برایمان سخت خواهد بود. دوستان و آشنایانی که او را می شناختند و دوستش داشتند، به رسم آرامش دوست دارا هستند در جایی گرد هم آیند و مراسم ترحیمی برای زنده نگه داشتن خاطر تشریفات مشهد آن عزیز و طلب آمرزش برای او برگزار کنند. من کاملا درکتان می کنم که می‌گویید عزیز ما از دست رفته و در این موقعیت حتی تامل کردن به تشریفات برگزاری مراسم ترحیم هم برایمان نقص‌ هست.

من به شما حق می دهم و با شما هم دردی میکنم البته حقیقت این می باشد که برگزاری مراسم ترحیم جزء آخرین کارهایی می باشد که باید برای عزیزتان اعمال می دهید، پس برگزاری آبرومندانه مراسم ترحیم و تشریفات مراسم ترحیم نشان احترام شما به عزیز از دست رفته است. با ما در‌این نوشته ی علمی همپا باشید تا تشریفات برگزاری مراسم ترحیم و انواع پذیرایی آن را مرحله به مرحله از ما بشنوید و در برگزاری مراسم ترحیم موفق عمل کنید.

تشریفات برگزاری مراسم ترحیم در فرهنگ ایرانی
رسم بر این می‌باشد که به مناسبت درگذشت اقوام و نزدیکان از سوی خانواده فرد متوفی، مراسمی با عنوان آیین‌های سوگواری و مراسم ختم به نشانه احترام به فرد متوفی برگزار شود. به عنوان مثال این مراسم تشییع‌جنازه، سوم، هفتم و چهلم و…آیین‌های عزاداری به سبک و فرهنگ ایرانی ها مربوط میباشد. پذیرایی از تشییع‌کنندگان و عزاداران حاضر در مراسم تشییع جنازه یا همان تشریفاتی که برای این مراسم در نظر گرفته میگردد نیز برای به اصطلاح آبروندانه برگزار کردن مراسم های ترحیم، از عنایت خاصی برخوردار است.

در کشور ایران مراسم خاکسپاری و تدفین در روز و پیش از غروب آفتاب انجام می‌گردد و در صورتیکه فردی پس از غروب آفتاب از دنیا رفته باشد، یا تنظیم تدارکات موردنیاز برای تشییع جنازه تا غروب آفتاب به طول انجامد، مراسم خاک سپاری در روز بعد از آن اجرا خواهد شد و در خانه متوفی تا صبح مراسم قرآن خوانی و پذیرایی با خرما و حلوا و چای به عنوان تشریفات برگزاری مراسم پیش از مراسم‌تدفین اجرا میگردد.

پوشیدن لباس سیاه در مراسم مراسم‌تدفین برای مثال رسوم مشترک در اکثر کشورها و تمدن های مختلف برای مراسم ترحیم هست.چای و قند : شاید بتوان بزرگترین آیتم پذیرایی در اینگونه مراسم را چای دانست بایستی در تهیه چای به تعدادی نکته اشاره نمود اینکه مثلا از دید رنگ , بو و طعم از کیفیت بالایی برخوردار باشد.

2 - خرمای مجلسی شیک : معمولا در مراسم ختم از خرمای مغزدار استفاده می شود به این صورت که هسته آن را تخلیه نموده و بجای آن از مغز گردو استعمال می نمایند. خرما مغزدار در مدل های مختلفی تهیه میشود مثلا می توان سطح خرما را با خمیر فوندانت پوشاند.

3 - حلوای تزیین شده : به دو صورت دیسی و تکنفره ساخت و ساز میشود که در مراسم بیشتر از مدل تکنفره استعمال می‌گردد چون که هم بهداشتی تر و در نقطه پایان اصراف نمی شود. یکی مزایای حلوای یکنفره این می باشد که پایین آن از کاغذهای مخصوص استفاده شده و از حیث بهداشتی بسیار مهم است.

حمّام جان ما همین مساجد و مجالس قرآن و محافل وعظ و موعظه ماست، به شرط اینكه كاری نكنیم كه قداست این اماكن از میان برود. كارهایی كه مطلوب با شأن مسجد وجود ندارد، در مسجد اجرا ندهیم. مسجد محل پرستش و عبادتگاه میباشد، خیر نمایشگاه میباشد خیر دکان و خیر ورزشگاه. در جامعه‌ی مسلمین هر كاری محلّ منحصربه‌فرد به خویش دارااست، هر كار اسلامی را كه نمی‌قدرت و نباید در مسجد اعمال بخشید. بیزنس كاری اسلامی میباشد؛ امّا آیا در مسجد بایستی بیزنس كرد؟ صراحت دارد که «اَلْکاسِبُ حَبیبُ‌الله»؛ امّا آیا این حبیب‌الله می بایست تشریفات مشهد بساط استحصال خویش را در مسجد بگستراند؟ تزویج امری اسلامی میباشد؛ امّا پای کوبی عروسی می بایست در مسجد برگزار شود؟ بیزنس و كسب و كار و تئاتر و سینما و فیلم و اکران و ورزش، فرضاً كه اسلامی هم باشند، تناسب با مسجد و محل پرستش ندارند و هرکدام بایستی در محلّ اختصاصی و مطلوب خویش اجرا بگیرند و مسجد هم بایستی منحصر به فرد عبادت باشد. مسلمانها می بایست به مسجد بیایند و در آنجا خویش را پاکسازی به عصمت معنوی كنند و جان‌ها را شستشو دهند و آن گاه هر كدام به محلّ كار خویش بروند و با جان‌های مطهّر و منوّر به روشنایی ایمان، به شغل های مطلوب خویش بپردازند؛ بایستی عصمت مسجد را به آن اماكن توسعه دهند، خیر اینكه آلودگی آن اماکن را به مسجد بیاورند.
نتایج آن كه، قداست مساجد و محافل وعظ و اندرز را ذیل عنا وین دیگر آلوده و کثیف نكنیم، به عذر‌ی این كه آن عنوان ها نیز اسلامی میباشند. مگر هر كاری اسلامی بود، در مسجد می بایست اجرا بگیرد؟ در صورتی‌که شنیده‌ایم كه صدر اسلام در مسجد «قضاوت» و «قانونگذاری» و اعزام لشكر می‌كردند، از آن جهت بود كه جا نداشتند. آنقدر از دید جا در مضیقه بودند كه حتّی فقرا را در مسجد جا داده بودند؛ اصحاب صُفّه که از مکّه مسافرت کرده بودند، در کناره‌ای از مسجد جا داشتند و طبیعی میباشد كه زمانی جامعه‌ی اسلامی پیشرفت پیدا کرد و تشکیلات منظّم پدید آمد، دیگر لزومی ندارد كه کارها دیگری غیر از مسائل عبادی در مسجد اجرا پذیرد؛ بلكه می بایست هر كاری در محلّ مطلوب خویش ایفا بگیرد و لذا ما می بایست قداست معابد و محافل وعظ و موعظه را محافظت كنیم و می بایست بدانیم كه این اماكن مقدّس به واقع مانند حمّام، محلّ شستشو دادن جان‌های ما می‌باشند كه حدّاقلّ هر تعدادی روز یک توشه بایستی خویش را بدین حمّام‌ها برسانیم تا مارا پاک سازی و تنظیف كنند. به عبارتی‌سیرتکامل كه حمّام مکان تنظیف میباشد و بشر‌ها تن خویش را در آن تنظیف می‌كنند تا با بدنی نظیف رمزِ شغل های خویش بروند، ما هم هر یک‌سری روز یک توشه می بایست خویش را به معابد و محافل وعظ و پند برسانیم و جان خویش را شستشو بدهیم و هر یکسری ماه یک توشه به زیارت یكی از بقعه‌های مطهّر امامان(ع) مشرّف بشویم تا آنجا ما‌را شستشو دهند و جان مارا از رذایل، پاکسازی و به فضیلت ها، تنویر كنند. تا آن جا که تاریخ انسان به خاطر دارااست, در همهء ادیان و مذهب‌ها و دربین تمامى اقوام و ملت ها, مراکزى خاص با تیتر «محل عبادت» وجود داشته میباشد و این مرکز ها شاهد حضور و تجمع عموم به مناسبت هاى متفاوت و در طی هاى خاص بوده اند. این حقیقت تاریخى بیان کنده یک واقعیت انکارناپذیر میباشد که حس نیاز به پرستش و لزوم برقرارى لینک و ارتباط در میان آدمى با آفریننده خود , امرى فطرى میباشد که در نوع آدم ـ و اما با شدت و ضعف ـ وجود داشته و خواهدداشت . ارتباط در بین آفریننده و عبد و بنده , رابطهء عبودیت و بندگى میباشد و درسایهء همین بندگى , زندگى مفهوم و معنا خاص مى یابد.