آرامگاه رفعت سمنانی در محوطه فرمان تشریفات مشهد روا عبدالعظیم واقع گردیده‌است .محمد درستگو رفعت سمنانی دارای شهرت به رفعت سمنانی (۱۲۶۱-۱۳۱۰ شمسی) از شاعران صوفی مسلک اهل ایران میباشد. او در سمنان زاده شد و بعد از علم آموزی ابتدا جوانی به طهران رفت. بعد از مسافرت به حج در سلک دراویش نعمت‌اللهی فرمان روا‌شاهی درآمد و مدتها در گناباد از محضر فرمان روا علیشاه بهره مند شد. روزگاری نیز در نیشابور، نهاوند و خراسان بسر موفقیت. وی بیش تر از هر چیز به دیدار و مصاحبت با عرفا مایل بود،به طوریکه در آثارش دیده می شود در بعضی کشورهای آسیایی و عربی به سیر و سیاحت پرداخت. اثر ها اشعار رفعت، در «طومار سخنوران» نوشتن اسداللّه ایزد گشسب، ۴۵٬۰۰۰ بیت تقریب زده گردیده‌است. ولی رفعت در پیشگفتار‌ای که بر کتاب « سرالاسرار» خود نوشته، اثر ها خویش را ۵۰٬۰۰۰ بیت بیان نموده است. به‌هرحال فعلا صرفا حدود ۱۱٬۰۰۰ بیت از اثر ها وی باقی‌مانده میباشد. یعنی نزدیک به ۷٬۰۰۰ بیت در کتاب اشعار و ۶٬۰۰۰ بیت در سرالاسرار (تعبیر سوره یوسف).
رفعت در اذهان، قصیده‌ها و غزل‌ها نوآور خلا، همان گونه که در اشعار یکنواخت و یکسان زمان قاجاریه و اولِ مشروطیت نوآوری نادر بود. دکتر معالج ذبیح‌الله صفا در پیشگفتار مجموعه اشعار رفعت، علاوه بر حمد از بعضی از شعرها و تفکرات عارفانه وی، به مواقعی از خطاهای شعر سرا در کاربرد کلمه و واژه‌ها و ساخت ترکیبات صحیح اشاره کرده و عامل آن را بدور بودن رفعت از دور و اطراف‌های قانونی و کلاسیک متانت دانسته میباشد. رفعت تا نقطه پایان قدمت، زندگ ی بی‌تلکف خویش را رها نکرد و تا زنده بود مجرد زیست و همسری تفویض نکرد. او سال‌های انتها قدمت را در طهران به‌راز موفقیت و در سال ۱۳۱۰ شمسی (بر اساس با ۱۳۵۰ قمری) درگذشت و در محوطه آرامگاه پادشاه‌عبدالعظیم در شهر ری به خاک ودیعت شد.
حاجي محمد راست گو متخلص به رفعت كه سازه بر گفته معمرين سمنان شعوري تخلص داشته میباشد (ولي در اثرها مو جود وی اين تخلص جان دار نيست ).
سالهاي زندگي وی در سمنان مخصوص به اوائل جواني اوست بعداز مهاجرت حج درسلك فقراي صفي عليشاهي در آمد و مدتها در گناباد از محضر فرمان روا عليشاه استعمال كرد و بعداز وی به فروغ عليشاه تجديد عهد و پیمان كرد روزگاري نيز در نيشابور و نهاوند و خراسان بسر موفقیت.
رفعت به لهجه عربي مسلط بود و در علم ها و فلسفه و حكمت نيز وارد بوده میباشد آوازه رفعت بيشتر بخاطر غزلي میباشد با اين باخبر:
شب شمع يكطرف چهره جانانه يكطرف
اینجانب يكطرف در حریق و پروانه يكطرف
كه اكثر تذكره نويسان آنرا به ناصرالدين پاد شاه هم نسبت مي دهند، در حاليكه اين غزل در ديوان ناصرالدين سلطان نيست شايد بعداز ا و استقبال كرده باشد در هر اکنون در ديوان وي اين شعر به طور دست نويس جانور ميباشد.رفعت با عارف قزوينيی ارتباط نزديک داشته و نامی از وی در يك غزل خويش آورده میباشد اما عارف در ديوان خويش تعدادی برگه ای را تخصیص به آشنائی با رفعت داده و غزلياتی كه برای هم سروده اند را درج كرده میباشد .
آرامگاه رفعت سمنانی در محوطه فرمان تشریفات مشهد روا عبدالعظیم واقع گردیده‌است .محمد درستگو رفعت سمنانی دارای شهرت به رفعت سمنانی (۱۲۶۱-۱۳۱۰ شمسی) از شاعران صوفی مسلک اهل ایران میباشد. او در سمنان زاده شد و بعد از علم آموزی ابتدا جوانی به طهران رفت. بعد از مسافرت به حج در سلک دراویش نعمت‌اللهی فرمان روا‌شاهی درآمد و مدتها در گناباد از محضر فرمان روا علیشاه بهره مند شد. روزگاری نیز در نیشابور، نهاوند و خراسان بسر موفقیت. وی بیش تر از هر چیز به دیدار و مصاحبت با عرفا مایل بود،به طوریکه در آثارش دیده می شود در بعضی کشورهای آسیایی و عربی به سیر و سیاحت پرداخت. اثر ها اشعار رفعت، در «طومار سخنوران» نوشتن اسداللّه ایزد گشسب، ۴۵٬۰۰۰ بیت تقریب زده گردیده‌است. ولی رفعت در پیشگفتار‌ای که بر کتاب « سرالاسرار» خود نوشته، اثر ها خویش را ۵۰٬۰۰۰ بیت بیان نموده است. به‌هرحال فعلا صرفا حدود ۱۱٬۰۰۰ بیت از اثر ها وی باقی‌مانده میباشد. یعنی نزدیک به ۷٬۰۰۰ بیت در کتاب اشعار و ۶٬۰۰۰ بیت در سرالاسرار (تعبیر سوره یوسف).
رفعت در اذهان، قصیده‌ها و غزل‌ها نوآور خلا، همان گونه که در اشعار یکنواخت و یکسان زمان قاجاریه و اولِ مشروطیت نوآوری نادر بود. دکتر معالج ذبیح‌الله صفا در پیشگفتار مجموعه اشعار رفعت، علاوه بر حمد از بعضی از شعرها و تفکرات عارفانه وی، به مواقعی از خطاهای شعر سرا در کاربرد کلمه و واژه‌ها و ساخت ترکیبات صحیح اشاره کرده و عامل آن را بدور بودن رفعت از دور و اطراف‌های قانونی و کلاسیک متانت دانسته میباشد. رفعت تا نقطه پایان قدمت، زندگ ی بی‌تلکف خویش را رها نکرد و تا زنده بود مجرد زیست و همسری تفویض نکرد. او سال‌های انتها قدمت را در طهران به‌راز موفقیت و در سال ۱۳۱۰ شمسی (بر اساس با ۱۳۵۰ قمری) درگذشت و در محوطه آرامگاه پادشاه‌عبدالعظیم در شهر ری به خاک ودیعت شد.
حاجي محمد راست گو متخلص به رفعت كه سازه بر گفته معمرين سمنان شعوري تخلص داشته میباشد (ولي در اثرها مو جود وی اين تخلص جان دار نيست ).
سالهاي زندگي وی در سمنان مخصوص به اوائل جواني اوست بعداز مهاجرت حج درسلك فقراي صفي عليشاهي در آمد و مدتها در گناباد از محضر فرمان روا عليشاه استعمال كرد و بعداز وی به فروغ عليشاه تجديد عهد و پیمان كرد روزگاري نيز در نيشابور و نهاوند و خراسان بسر موفقیت.
رفعت به لهجه عربي مسلط بود و در علم ها و فلسفه و حكمت نيز وارد بوده میباشد آوازه رفعت بيشتر بخاطر غزلي میباشد با اين باخبر:
شب شمع يكطرف چهره جانانه يكطرف
اینجانب يكطرف در حریق و پروانه يكطرف
كه اكثر تذكره نويسان آنرا به ناصرالدين پاد شاه هم نسبت مي دهند، در حاليكه اين غزل در ديوان ناصرالدين سلطان نيست شايد بعداز ا و استقبال كرده باشد در هر اکنون در ديوان وي اين شعر به طور دست نويس جانور ميباشد.رفعت با عارف قزوينيی ارتباط نزديک داشته و نامی از وی در يك غزل خويش آورده میباشد اما عارف در ديوان خويش تعدادی برگه ای را تخصیص به آشنائی با رفعت داده و غزلياتی كه برای هم سروده اند را درج كرده میباشد .
تزیینات در شبستان مسجد