آرامگاه رفعت سمنانی در محوطه شاه عبدالعظیم تشریفات مشهد واقع شده است .محمد صادق رفعت سمنانی دارای شهرت به رفعت سمنانی (۱۲۶۱-۱۳۱۰ خورشیدی) از شاعران صوفی مسلک ایرانی است. وی در سمنان زاده شد و پس از تحصیل آغاز جوانی به تهران رفت. پس از هجرت به حج در سلک دراویش نعمت‌اللهی فرمانروا‌شاهی درآمد و مدتها در گناباد از محضر فرمان روا علیشاه بهره مند شد. روزگاری نیز در نیشابور، نهاوند و خراسان بسر موفقیت. او بیش از هر چیز به دیدار و مصاحبت با عرفا مایل بود،به طوریکه در آثارش به چشم می‌خورد در بعضا کشورهای آسیایی و عربی به سیر و سیاحت پرداخت. آثار اشعار رفعت، در «نامه سخنوران» تایپ کردن اسداللّه ایزد گشسب، ۴۵٬۰۰۰ بیت تخمین زده شده است. ولی رفعت در مقدمه‌ای که بر کتاب « سرالاسرار» خویش نوشته، آثار خود را ۵۰٬۰۰۰ بیت ذکر کرده است. به‌هرحال موقتی صرفا حدود ۱۱٬۰۰۰ بیت از آثار او مانده می باشد. یعنی در حدود ۷٬۰۰۰ بیت در منظومه اشعار و ۶٬۰۰۰ بیت در سرالاسرار (تعبیر سوره یوسف).
رفعت در ذهن ها، قصیده‌ها و غزل‌ها نوآور نبود، همانگونه که در اشعار یکنواخت و یکسان بعد از ظهر قاجاریه و نخستینِ مشروطیت خلاقیت کم بود. پزشک ذبیح‌الله صفا در مقدمه منظومه اشعار رفعت، ضمن ستایش از بعضی از شعرها و تفکرات عارفانه او، به مواردی از خطاهای شاعر در کاربرد کلمه و واژه‌ها و ایجاد کرد ترکیبات درست اشاره کرده و برهان آن را دور بودن رفعت از محیط‌های رسمی و کلاسیک ادب دانسته است. رفعت تا نقطه نهایی عمر، زندگ ی بی‌تلکف خود را رها نکرد و تا زنده بود مجرد زیست و همسری اختیار نکرد. وی سال‌های آخر عمر را در تهران به‌سر توفیق و در سال ۱۳۱۰ خورشیدی (مطابق با ۱۳۵۰ قمری) درگذشت و در محوطه آرامگاه فرمانروا‌عبدالعظیم در شهر ری به خاک سپرده شد.
حاجي محمد درست گو متخلص به رفعت كه بنا بر گفته معمرين سمنان شعوري تخلص داشته است (ولي در آثار موجود او اين تخلص مو جود نيست ).
سالهاي زندگي او در سمنان اختصاصی به اوائل جواني اوست پس از مسافرت حج درسلك فقراي صفي عليشاهي در آمد و مدتها در گناباد از محضر شاه عليشاه استفاده كرد و بعد از او به فروغ عليشاه تجديد عهدوپیمان كرد روزگاري نيز در نيشابور و نهاوند و خراسان بسر برد.
آرامگاه رفعت سمنانی در محوطه شاه عبدالعظیم تشریفات مشهد واقع شده است .محمد صادق رفعت سمنانی دارای شهرت به رفعت سمنانی (۱۲۶۱-۱۳۱۰ خورشیدی) از شاعران صوفی مسلک ایرانی است. وی در سمنان زاده شد و پس از تحصیل آغاز جوانی به تهران رفت. پس از هجرت به حج در سلک دراویش نعمت‌اللهی فرمانروا‌شاهی درآمد و مدتها در گناباد از محضر فرمان روا علیشاه بهره مند شد. روزگاری نیز در نیشابور، نهاوند و خراسان بسر موفقیت. او بیش از هر چیز به دیدار و مصاحبت با عرفا مایل بود،به طوریکه در آثارش به چشم می‌خورد در بعضا کشورهای آسیایی و عربی به سیر و سیاحت پرداخت. آثار اشعار رفعت، در «نامه سخنوران» تایپ کردن اسداللّه ایزد گشسب، ۴۵٬۰۰۰ بیت تخمین زده شده است. ولی رفعت در مقدمه‌ای که بر کتاب « سرالاسرار» خویش نوشته، آثار خود را ۵۰٬۰۰۰ بیت ذکر کرده است. به‌هرحال موقتی صرفا حدود ۱۱٬۰۰۰ بیت از آثار او مانده می باشد. یعنی در حدود ۷٬۰۰۰ بیت در منظومه اشعار و ۶٬۰۰۰ بیت در سرالاسرار (تعبیر سوره یوسف).
رفعت در ذهن ها، قصیده‌ها و غزل‌ها نوآور نبود، همانگونه که در اشعار یکنواخت و یکسان بعد از ظهر قاجاریه و نخستینِ مشروطیت خلاقیت کم بود. پزشک ذبیح‌الله صفا در مقدمه منظومه اشعار رفعت، ضمن ستایش از بعضی از شعرها و تفکرات عارفانه او، به مواردی از خطاهای شاعر در کاربرد کلمه و واژه‌ها و ایجاد کرد ترکیبات درست اشاره کرده و برهان آن را دور بودن رفعت از محیط‌های رسمی و کلاسیک ادب دانسته است. رفعت تا نقطه نهایی عمر، زندگ ی بی‌تلکف خود را رها نکرد و تا زنده بود مجرد زیست و همسری اختیار نکرد. وی سال‌های آخر عمر را در تهران به‌سر توفیق و در سال ۱۳۱۰ خورشیدی (مطابق با ۱۳۵۰ قمری) درگذشت و در محوطه آرامگاه فرمانروا‌عبدالعظیم در شهر ری به خاک سپرده شد.
حاجي محمد درست گو متخلص به رفعت كه بنا بر گفته معمرين سمنان شعوري تخلص داشته است (ولي در آثار موجود او اين تخلص مو جود نيست ).
سالهاي زندگي او در سمنان اختصاصی به اوائل جواني اوست پس از مسافرت حج درسلك فقراي صفي عليشاهي در آمد و مدتها در گناباد از محضر شاه عليشاه استفاده كرد و بعد از او به فروغ عليشاه تجديد عهدوپیمان كرد روزگاري نيز در نيشابور و نهاوند و خراسان بسر برد.
امامزاده پنج تن زرندیه